Wyprawa 2012: Gruzja i Armenia
| Dystans całkowity: | 1793.49 km (w terenie 0.00 km; 0.00%) |
| Czas w ruchu: | 111:20 |
| Średnia prędkość: | 15.53 km/h |
| Liczba aktywności: | 28 |
| Średnio na aktywność: | 64.05 km i 4h 27m |
| Więcej statystyk | |
Zakaukazie wyprawa dzień 17
-
DST
50.34km
-
Czas
04:10
-
VAVG
12.08km/h
-
Sprzęt Lord R.
-
Aktywność Jazda na rowerze
Do 12.00 ulewa! Nie ma szans ruszać, bo mamy świadomość, ze za pare km skończy sie asfalt i nie wiadomo jak będzie tam dalej droga wygladać. przeczekujemy w tej nowej, remontowanej szkole, w pokoju nauczycielskim. Pijemy herbę za herba, czytamy wprost i politykę, które ostały sie w sakwach, gaworzymy z Panami, jednego z Panów opatruję, bo rozciął sobie nogę przy pracy. Wody utlenionej nie chciał, polał bimbrem ;) Potem przychodza nauczycielki, wyłazi słońce i ruszamy. Do Lungeti mamy pod kołami asfalt, ale potem rozpoczyna sie ponad 100km przeprawa przez drogę złożoną z kamlotów, dziur kałużowych, glin i innych gadżetów. Na jej poczatku spotykamy czeskich sakwiarzy, którzy informuja nas, ze to co teraz widzimy to jeszcze luksus i ze będzie o wiele trudniej. wygladają na cholernie styranych i nawet specjalnie nie chcą gadać. Mówią też, ze tą drogę lepiej robić tak jak oni, od drugiej strony - od Mestii. ale my jesteśmy jeszcze w pełni sił i pozytywnego nastawienia i im nie wierzymy.
dalej na drodze spotykamy znów policjantów, którzy kieruja nas na nocleg do komisariatu w Zachunderi. Policjant, który tam pełni dyżur okazuje sie nader gościnny. Proponuje nam prycze na korytarzu, odpala piec, cobyśmy wysuszyli ubrania, ugaszcza nas tradycyjna sałatką, plackami kukurydzianymi, kozim serem i oczywiście.. czacza! A ponieważ jest obowiazkowy i na słuzbie nie pije, litr bimbru spada na nas, a głównie na Janka, z czym on sobie doskonale daje radę.
Kategoria Wyprawa 2012: Gruzja i Armenia
Zakaukazie wyprawa dzień 16
-
DST
66.66km
-
Czas
05:27
-
VAVG
12.23km/h
-
Sprzęt Lord R.
-
Aktywność Jazda na rowerze
Rankiem jest baardzo ciepło, zegnamy sie z policjantami, choć część z nich jeszcze chrapie i ruszamy z Opurccheti. Droga ciągle prowadzi wzdłuż rzeki i jest sinusoidą. W wiosce Tvisi, Pani ze sklepu częstuje nas dobrą kawką, reszta miejscowych mówi, "ze bardzo lubi Polaków". strasznie miło to słyszeć, zwłaszcza, ze Zachodnia Europa głównie kojarzy nas z mianem złodziei. Spotykamy też na drodze zagubionych hipisów z Bułgarii, którzy twierdza, że źle jedziemy, a my twierdzimy odwrotnie. Okazuje się jednak, ze to my mamy rację. Spotykamy tez przemiłą rodzinę z psem, gdzie nastoletnia dziewczyna świetnie mówi po angielsku. Cykają sobie z nami foty, obdarowywuja owocami i sokiem domowej roboty. W Ladzanuriges, tuż przed rozjazdem, spotykamy kolejnych policjantów, którzy już nas kojarzą, bo plota o dwóch rowerzystach poszła juz w policyjny świat. Dojeżdżamy do Lailasi, pochłaniamy chleb i zaczyna sie chmurzyć, grzmieć, a co najgorsze lać jak cholera. Przeczekujemy troszkę pod sklepowym daszkiem. Nagle pojawia się Pan Gruby Policjant, który był zdecydowanie "zaprocentowany". Jest bardzo głośny i ciągle powtarza, ze nie damy rady pokonać tej górskiej szutrowej pętli, ze tam nie ma asfaltu, ze jest stromo i ze ogólnie samo zło. Razem ze sklepikarzami śmieja sie z nas jak im mówimy, ze owszem damy rade!
owszem, podjazd z Orbeli kamienisty, ale to nie było nic, czego by tu już nie było. Dokladnie na przełęczy znów zaczyna lać się z niebios. zjeżdżamy na dół, gdzie stoją... policjanci. chyba juz o nas wiedzą. A nocleg gdzie planujecie? Pałatka? No my chcieli pałataka. To my Wam pokażemy gdzie. Biorą rowery na pakę, nas do środka i jedziemy 5km do wioski Rzchmerli, gdzie nas lokują w starej, opuszczonej jak z horroru szkole, na przeciwko nowej, obecnie remontowanej.
Kategoria Wyprawa 2012: Gruzja i Armenia
Zakaukazie wyprawa dzień 15 awaria roweru część 2
-
DST
38.12km
-
Czas
02:17
-
VAVG
16.69km/h
-
Sprzęt Lord R.
-
Aktywność Jazda na rowerze
Pobudka, dojeżdżamy piękną drogą wzdłuż rzeki do Aspindzy, pijemy kawkę za 2zł i... awaria roweru Janka po raz drugi. Tym razem znowuż szprycha, a nawet dwie. w miasteczku Pan z ciężarówą zaoferował swą pomoc (za dzięgi) i zawiózł nas do Achalciche (nawiasem całkiem ładne miasto, choć nie było nastroju, aby je na spokojnie oglądać) do pana Mechanika, który stwierdził, ze nie da rady tego naprawić, bo nie ma odpowiedniego klucza. W tej sytuacji proponuję, aby udać sie do drugiego największego w Gruzji miasta - Kutaisi, moze tam sie coś uda. Pan z cięzarówy pomaga nam znaleźć odpowiednią marszrutkę i jazda. Rowery i sakawy lądują na dachu. I śmigamy i to dosłownie, bo Kierowca śmiga po serpentynach ponad 100km/h. Wjeżdzajac do Kutaisi od razu rzuca się coś nietypowego - tu są drogi rowerowe!! I przejscia dla pieszych :) Po rozładowaniu marszrutki, pojawia sie nagle Pan Na Rowerze. Nie mam pojęcia czy kierowca z nim zagadał czy po prostu zatrzymał sie widząc turystów na rowerkach, ale to właśnie on nas prowadzi w samo serce bazaru do mechaników. Panowie okazuja się niezłymi fachowcami i to sympatycznymi w dodatku. Po niedługim czasie awaria została zażegnana i ruszamy w góry, w Swanetię! Przy wyjeździe z miasta mamy eskortę policjantów, ktorzy najpierw z nami gaworzą, a potem wyprowadzaja z miasta. Droga prowadzi wzdłuż rzeki w górę i jest to terenówka. Po drodze starszy pan obdarowuje nas siatką owoców, która na wyboistej drodze gdzieś tam wypada. Trafiamy na kolejnych policjantów, którzy zapraszaja nas na nocleg koło komisariatu. Okazuje się, ze od tej pory na terenie Swanetii, policjanci przekazuja sobie wieści o nas i biorą nas pod swoje skrzydła, mając w pamieci ataki na turystów sprzed paru lat. Namiot rozstawiamy na jakimś opuszczonym terenie pomiędzy szkoła a komisariatem. Jeden z policjantów obdarowywuje nas lodami śmietankowymi, mieszkańcy wsi też mają coś do zaoferowania: ichni bimber czyli czaczę. Ma on ok. 60% i ostro pali w przełyk, zwłaszcza że nie ma przegrychy. ale jak mnie uczono za dzieciaka, gościnnosci nie można odmawiać.
Przez awarię roweru jazdy wyszło niecałe 40km, ale za to zaczęliśmy juz pętle w Swanetii, co mnie cholernie cieszy.
Kategoria Wyprawa 2012: Gruzja i Armenia
Zakaukazie wyprawa dzień 14
-
DST
116.80km
-
Czas
06:57
-
VAVG
16.81km/h
-
Sprzęt Lord R.
-
Aktywność Jazda na rowerze
W nocy wiało jeszcze mocniej, ale bez ofiar. Ruszamy dość wcześnie i intensywnie poszukujemy jedzenia. zadanie to okazało się jednak dość skomplikowane, przez kilkanaście km nie ma ku temu zadnych perspektyw. Dopadamy jakiś sklep dopiero 10km przed granicą gruzińską w Bavrze. Dalej okrutnie wieje, bo teren całkowicie otwarty i wleczemy się niemiłosiernie. Na granicy gruzińskiej paszporty sprawdza nam bardzo sympatyczny Pan Celnik, który pyta się czy znam rosyjski. na moje prawie niet, odpowiada, że "jeżyk wroga nada znać".
W obawie przed brakiem czasu rezygnujemy ze skalnego miasta (a jak się potem okaże, czasu by starczyło) i kierujemy sie na Acalkalaki. przejeżdzajac przez jedno z miast, dzięki brakowi oznakowań, obieramy złą drogę i ładujemy sie w podjazd, gdzie na górze asfalt się kończy i koniec zabawy. Cofamy sie wie cnadrabiając ponad 20km i z pomocą miejscowych odnajdujemy dobrą drogę, która jest bajeczna. Jedzie się wąwozem wzdłuż rzeki, po obu stronach wyrastają skały z zielonymi akcentami drzew, co jakiś czas pojawiają sie większe i mniejsze wodospady i jeszcze do tego po płaskim albo w dół. Nocujemy tuż na rzeką w sadzie u Pana Z Tatuażem I Złotymi Zębami. i po chwili sie kapiemy w rześkiej rzece!
Kategoria Wyprawa 2012: Gruzja i Armenia
Zakaukazie wyprawa dzień 13
-
DST
105.38km
-
Czas
06:14
-
VAVG
16.91km/h
-
Sprzęt Lord R.
-
Aktywność Jazda na rowerze
Droga na przełęcz, przez którą mieliśmy się szybciej dostać do Spitak, okazuje sie dość słaba, więc ja objeżdżamy (ok. 33km). Trasa piękna, same bezleśne, ale zielone góry, a w oddali było jeszcze widać ośnieżone szczyty Aragac. W Spitaku, do którego prowadził genialny zjazd, odbijamy na Gyumri. Po drodze przerwa na przystanku. Okazuje się, że była to chyba miejscówka okolicznych młodych chłopaków, którzy przynieśli bumboxa i zaczęli imprezkę, gdzie każdy z nich musiał podciągnąć się na pobliskim daszku.
Między Spitakiem a Gyumri miała być droga na skróty, niestety nie udało nam sie jej znaleźć, nawet z pomocą miejscowych. Zjeżdżamy więc do Gyumri, gdzie sie rozpadało i padał to grad! Tuż za miastem rozpoczął się stromy, seprpentynowy podjazd, gdzie na samej górze powitał nas silny wiatr zewsząd. Nie było szans na ukryty nocleg, więc rozbijamy sie na pastwisku ku wielkiej radości krów. Wiatr jest poteżny, wygina pałaki od namiotu i pierwszy raz na kuchence benzynowej trzeba było gotowac pod tropikiem. Się obeszło bez tragedii.
Kategoria Wyprawa 2012: Gruzja i Armenia
Zakaukazie wyprawa dzień 12
-
DST
67.09km
-
Czas
04:41
-
VAVG
14.33km/h
-
Sprzęt Lord R.
-
Aktywność Jazda na rowerze
Rankiem podczas zbierania sie, poznaliśmy właściciela roweru. Był to Nicolas - Portugalczyk, który powoli kończył juz swoja 4miesięczną wyprawę z Portugali. Teraz miał mieć lot do kraju, tylko nigdzie nie mógł znaleźć kartonu, w który mógłby zapakować rower. Sie nie dziwię, Armenia rowerowym krajem nie jest, a szkoda.
Dzień był prawdziwie upalny. Słońce zabijające, musiałam co jakiś czas zlewać głowę zimną wodą, co by nie odlecieć. Droga była dodatkowo dość upierdliwa sinusoidą, a ja zdecydowanie wolę konkretny podjazd a potem taki sam zjazd.
Podczas postoju przy stacji benzynowej, pracujacy tam Panowie zaproponowali nam kawę w ich kanciapie, na która zareagowaliśmy bardzo ochoczo. Oczywiscie tradycyjna rozmowa: a skąd? a dokad? a ze nie lubią Ruskich.
Nocujemy na wzgórzu przy sosnowym lesie, parę km przed Alagyaz.
Kategoria Wyprawa 2012: Gruzja i Armenia
Zakaukazie wyprawa dzień 11
-
DST
65.08km
-
Czas
04:30
-
VAVG
14.46km/h
-
Sprzęt Lord R.
-
Aktywność Jazda na rowerze
Budzimy się w pięknych okolicznosciach przyrody. Jezioro, skaliste góry i zardzewiały samochód. kąpiel! pierwsza od wielu dni. Co prawda w jeziorze nie dało sie popływać ani powędrować po dnie, bo muł był dość zdradliwy.
ruszamy pod górę dalej, wciąż w klimatach arizońskich. Nagle po drodze zatrzymuje się biała furgonetka, wychyla się z niej kierowca krzycząc: "chcecie czereśnie?". a byli to wspinacze, geolodzy z Krakowa i Wawy. Pytali tez gdzie tu dobre skałki do wspinaczki. I to nie koniec polskich niepodzianek, dojeżdżamy boweim do Garni. Tam przerwa w sklepie na konsumpcję, a pracownica sklepu okazuje się Pani Ania, która przez 10lat mieszkała w Polsce i to w tym samym mieście, tej samej dzielnicy, co my! gaworzymy sobie o Polsce, o morzu, o mieście - co jest, a czego już nie.
Potem ruszamy obejrzeć pogańską swiatynie w Garni. szczerze mówiąc bez szału więc jedziemy do monastyru w Geghard. Podjazd do niego konkretny, słońce tez konkretne, ale w końcu docieramy. I waaaarto było! Bo monastyr najbardziej okazały ze wszystkich, które do tej pory widzieliśmy. Tuatj żadne dzieciaki nie trenowały na nim wspinaczki ani rzutów piłką. Zdecydowanie zrobił na mnie wielkie wrażenie.
Po wyjściu kupujemy ormiański przysmak czyli orzechy w polewie winogronowej, idealne uzupełnienie energii. I zjazd do Garni! A potem kierunek stolica. droga non stop do góry i cholernie irytowali mnie ludzie, którzy wychylali sie z samochodów i robili nam zdjecia.. jak małpom!
Zjazd był dopiero przed Erewaniem. A miasto jak miasto. Wielkie, bez historycznego centrum, mnóstwo ludzi, ogromny ruch. Nocujemy w hostelu envoy. Bez problemu mozna było załadować rowerki, które zostawia sie na korytarzu. I właśnie tam odkrywamy sakwiarza, a właściwie jego rower. Właściciela poznamy dopiero jutro. szybka kapiel i na miasto, a przynajmniej na zimne piwsko! Kosmos! Mnóstwo jakiś lansiarskich sklepów jak: Armani, Armani junior(?!) itp. A 50km stad bieda piszczy..
Pijemy sobie piwko (cena stolicowa 6zł) w pubie "Troll", gdzie panuje klimat fantasy i puszczają Depechów.
Kategoria Wyprawa 2012: Gruzja i Armenia
Zakaukazie wyprawa dzień 10
-
DST
108.36km
-
Czas
06:55
-
VAVG
15.67km/h
-
Sprzęt Lord R.
-
Aktywność Jazda na rowerze
Budzimy się z lekka niewyspani, bo pies z jakiegoś nieznanego mi powodu wył cała noc, a potem kogut niejednokrotnie postanowił oznajmić wszystkim, ze juz świta. Pan Gospodarz idąc do pracy, postanowił jeszcze z nami pogaworzyć. Jego żona na pożegnanie zrobiła nam sniadanko. Pożegnaliśmy się i ruszyliśmy dalej. Droga nie prowadziła doliną o czym byliśmy przekonani, tylko do góry. Po pierwszym podjeździe było juz widac ośnieżony Ararat. Potem zjazd, podjazd i znowuż zjazd - w klimacie Arizony. Kolorowe, suche skały i widok na Ararat. dojeżdżamy do żyznej doliny, gdzie dla odmiany teren jest płaski. Miło jest widzieć przez dłuższy czas na liczniku powyżej 20 km/h. Po lewej stronie uwagi cały czas domagał się Ararat, po czym zasłoniły go burzowe chmury i dupa ze standardowego zdjęcia w punkcie widokowym, gdzie ponoć widok jest najokazalszy.
Kolejną atrakcją było odbicie w prawo z drogi na Erewań na monastyr w Goght. Droga oczywiście srogo pod góre i opuszczamy zielona dolinę, wjeżdżając w klimaty arizońsko-irańskie, gdzie długo nie ma zadnej wioski, wody ani jakiegokolwiek miejsca, żeby sie rozbić. Po szutrowym zjeździe zobaczyliśmy jedno gospodarstwo, gdzie poprosiliśmy o wodę. A tuż za domem było idealne zejście nad jezioro, gdzie postanowiliśmy przenocować.
Kategoria Wyprawa 2012: Gruzja i Armenia
Zakaukazie wyprawa dzień 9
-
DST
100.38km
-
Czas
05:40
-
VAVG
17.71km/h
-
Sprzęt Lord R.
-
Aktywność Jazda na rowerze
Do Martuni te 20parę km było po płaskim, tak zupełnie po płaskim, co było swietnym wypoczynkiem. Potem podjazd ku ośnieżonym szczytom. Po drodze, tuż przed jedną z najbardziej stromych odcinków Mili Ormianie obdarowali nas siatą owoców, życzac powodzenia (chyba). Podjeżdżamy prawie na samą góry, świetny widok na jez. Sewan, gigantyczny zimny wiatr i niespodzianka krajobrazowa: zaczęła sie kraina zielonego płaskowyżu, który ciągnał sie przed ponad 20km. Na samym końcu czekał krótki acz srogi podjazd. byłam przekonana, ze teraz zacznie sie zjazd w podobnym klimacie,a tu kolejna niespodzianka, tym razem zapierająca dech! Bardzo stromy zjazd, multum serpentyn, a widoki...! Kosmos! Zniknęła całkowicie zieleń,pojawiły sie wysuszone, bezleśne pomarańczowe, rude góry, podobne do tych w Iranie. Widok tak naprawdę nie do opisania i tyle. Klocki chyba ostro dostawały w kosć, bo co chwilę zatrzymywałam sie, co by zdjecia robić. Po drodze zatrzymała sie biała furgonetka, byłam nawet zła, bo weszli mi kadr, a tu wysiada Pani z wielkim uśmiechem na twarzy biegnie do nas z wielką paczka ciastek truskawkowych. I jak tu ich nie lubić? :)
Dojeżdżamy do wioski, oprócz widoków zmienił się także klimat, wreszcie zrobiło sie gorąco, aż duszno.
Po drodze zatrzymaliśmy sie w jakieś przydrożnej knajpce nad rzeką, a właściwie w restauracji, gdzie jakiś Pan ćwiczył przed weselem piosenki biesiadne w kimacie disco. Obawiałam sie kosmicznych cen, w dodatku skusiliśmy sie na obiad, gdzie na stół wjechały szaszłyki, sałatka, chleby (lewasz i ten racuch), napoje. jeszcze bardziej sie wystraszyłam rachunku, a za to wszystko za 2 osoby wyszło mniej niż 30zł!
Nakarmieni pojechalismy dalej i.. zaczęła sie Arizona! Poteżne, czerwone skały, wąwozy. Coś pięknego! Rejon ten nazywa sie Areni i przy drogach każdy sprzedawał jakieś soki, tak mi się przynajmniej wydawało, w butelkach po koli. Podczas nabierania wody na nocleg, zapytalimy co to właściwie jest, w tych butelkach. A wino. A własnej roboty oczywiscie. Pyszne. Oczywiście kupilim!
Dzisiaj był też najciekawszy nocleg. Początkowo zupelnie nie mogliśmy znaleźć odpowiedniego miejsca, bo po obu sronach drogi teren był stromy, a do tego zagospodarowany na sady. W jednym z nich zapytaliśmy czy mozemy rozbić sobie obóz, w odpowiedzi usłyszeliśmy, ze po co tu w sadzie, że lepiej u właściciela w ogródku. I tak zostaliśmy ugoszczeni przez przemiłą ormiańską rodzinę w maleńkiej wiosce Chiwa. Piliśmy bimber z Iranu (!), wino własnej produkcji. Ogólnie wszystko co było na stole było własnej produkcji. To jest niesamowite jak ludzie są tam samowystarczalni, u nas na wsiach jednak coraz częściej ludzie zaopatrują sie w sklepach. Ale najciekawszą osobą był ojciec czyli głowa rodziny, który doskonale mówił po rosyjsku, był inteligentny i bardzo miło się z nim rozmawiało. Wreszcie ktoś nas nie pytał po co jeździmy na rowerze jak są samochody! Utrzymuje rodzinę z pasania bydła i prowadzenia sadu. Miesza z żoną, trójką fajnych dzieciaków i absolutnie wesołą matką. Biesiada była świetna! Przesympatyczne spotkanie.
Kategoria Wyprawa 2012: Gruzja i Armenia
Zakaukazie wyprawa dzień 8
-
DST
80.34km
-
Czas
04:40
-
VAVG
17.22km/h
-
Sprzęt Lord R.
-
Aktywność Jazda na rowerze
Dziś dla odmiany znów lało, ale był to tylko jednorazowy rzut. I było cholernie zimno, 13C, a odczuwalna jeszcze niższa. Dzień zaczęliśmy od kilkunastokilometrowego podjazdu na przełęcz i bardzo dobrze, bo od razu cieplej się zrobiło. Po drodze zatrzymaliśmy się u Pani Sprzedającej Kukurydzę, akurat okupowała ją też grupka Polaków z Zakopanego, którzy mówili, ze czeka nas tuż przed przelęczą kilukilometrowy nieoświetlony tunel i że pogoda sie nie poprawi. Potem zrobili nam zdjęcie i pojechali w kierunku Dilijan. A przemiła Pani ugościła nas kawą i herbą, pytała czy w Polsce mieszkają Ormianie. Cholernie się ucieszyła jak ja poinformowaliśmy, że obok kościoła Piotra i Pawła stoi ormiański chaczkar.
Ruszylismy dalej na spotkanie z tunelem. Okazało sie, że tunel owszem jest, ale całkowicie oswietlony i generalnie przejazd był bardzo bezpieczny. I ciekawostka - przed tunelem rosły jeszcze drzewa i generalnie było dość zielono, a po wyjeździe z mroku ukazały sie łyse góry, zupełnie bezdrzewne. Pojawiła sie też rzeka, gdzie skusiliśmy sie na szybkie prańsko. A potem lekki zjazd nad jezioro Sewan - wielki akwen na wysokości 2000 npm, który potocznie jest zwany "morzem Armenii". Jezioro piękne, turkusowe, woda przezroczysta. Tylko czemu tak zimno, do cholery? Zupełnie nie dało sie tam wskoczyć i wypławic na co tak czekałam. Zjechaliśmy za to oglądać monastyr, gdzie na placu spotkaliśmy Pana, który płynnie mówił po polsku. Okazało sie, ze 13 lat mieszkał w Kutnie. Mówił, że w PL bardzo mu się podobało i ze Polacy to mili i dobrzy ludzie..
Dzisiaj tez odkryliśmy ichni genialny ser. Jest tani, słony i naprawde bardzo smaczny.
Nocleg wypadł nad jeziorem w niskich krzaczorach z widokiem na osnieżone szczyty trzytysięczników. A droga wzdłuż Sewanu zupełnie w klimatach skandynawskich, jak nad brzegiem kamienistego, morskiego wybrzeża.
Kategoria Wyprawa 2012: Gruzja i Armenia
